Κάποια βραδιά είχαμε συγκεντρωθεί μια
ομάδα μαζί με έναν Αγιορείτη. Νύχτωσε. Ο καιρός ήταν ανταριασμένος και
απειλητικός. Όμως, κοντά στο Γέροντα και για όσους ακόμη δεν ήταν
μαθημένοι στη σκοτεινή νύχτα της φύσης, δεν ταραζότανε η γαλήνη. Ο
Γέροντας μιλούσε για τη διαφορά της ταπεινοφροσύνης από το πλέγμα της
κατωτερότητας. Ο ταπεινός, έλεγε, δεν είναι μια προσωπικότητα διαλυμένη.
Έχει συνείδηση της κατάστασής του, αλλά δεν έχει χάσει το κέντρο της
προσωπικότητάς του. Ξέρει την αμαρτωλότητά του, την μικρότητά του και
δέχεται τις παρατηρήσεις του πνευματικού του ,των αδελφών του. Λυπάται,
αλλά δεν απελπίζεται. Θλίβεται, αλλά δεν εξουθενώνεται και δεν
οργίζεται. Ο κυριευμένος από το πλέγμα της κατωτερότητας, εξωτερικά και
στην αρχή, μοιάζει με...
τον ταπεινό. Αν όμως, λίγο τον θίξεις ή και τον συμβουλεύσεις, τότε το
αρρωστημένο εγώ εξανίσταται, ταράζεται, χάνει κι αυτή τη λίγη ειρήνη που
έχει. Το ίδιο, έλεγε, συμβαίνει Διαβάστε περισσότερα >>
http://agiapsychanalysi.blogspot.gr/2016/01/m.html
