Ὅσιος
Θεόδωρος Ἐδέσσης
61.
Εἶπε κάποιος ἀπό τούς παλαιούς, ὀρθά
καί πετυχημένα, ὅτι ἀπό τούς δαίμονες
πού μᾶς πολεμοῦν, πρῶτοι εἶναι ἐκεῖνοι
πού τούς ἔχουν ἀνατεθεῖ οἱ ὀρέξεις
τῆς γαστριμαργίας, ἐκεῖνοι πού μᾶς
ὑποβάλλουν τή φιλαργυρία καί ἐκεῖνοι
πού μᾶς παρακινοῦν στήν κενοδοξία. Οἱ
ἄλλοι δαίμονες ἔρχονται πίσω ἀπό
αὐτούς καί τούς διαδέχονται παραλαμβάνοντας
ἐκείνους πού πληγώνονται ἀπό τούς
προηγούμενους.
62.
Καί πράγματι μέ τήν παρατήρηση κατάλαβα
ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά πέσει ὁ
ἄνθρωπος σέ ἁμαρτία ἤ πάθος, ἄν δέν
ἔχει προηγουμένως καταπληγωθεῖ ἀπό
ἕνα ἀπ᾿ αὐτά τά τρία. Γι᾿ αὐτό καί ὁ
διάβολος τούς τρεῖς αὐτούς λογισμούς
παρουσίασε στόν Σωτήρα1.
