Ο Μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης
Από το ομώνυμο βιβλίο, εκδόσεις «Τροχαλία»
Το Ηγουμενείο και το ταγάρι που δεν άδειαζε.
Κάποιοι, τρία χρόνια μετά, τον προτρέπανε να
φτιάξει ένα καλό Ηγουμενείο, γιατί λείπει στη Μονή. Και
τους ξένους, από διάκο μέχρι πατριάρχη κι από
κλητήρα μέχρι υπουργό, συνήθως τους δεχότανε σε μια στενή,
απέριττη και χωριάτικη τραπεζαρία, εκεί που
τρώγανε και τρώνε οι μοναχοί. Ένα δωμάτιο με λίγες καλές
καρέκλες επάνω, είναι κι αυτό ανεπαρκές. Δεν του άρεσε
η ιδέα του μεγάλου Ηγουμενείου και, όταν τον
πίεσαν, τα είπε κάπως αυστηρά:
–Άκουσε. Εγώ ούτε ηγουμενεία ζήλεψα, ούτε δόξα ζήλεψα, ούτε
κτίρια, ούτε τιμές. Ζήλεψα τον παράδεισο! Ο άγιος
Δαβίδ, που ζούσε στα σπήλαια και στις ερήμους και
δεν είχε αυτά, τι έκανε; Με την απλότητα και την ταπείνωση
κέρδισε τον παράδεισο.
