Ἡ ὑπέρβαση τῶν ὁρίων, πού θέτουν τά
δόγματα ὁδηγεῖ στήν αἰώνια ἀπώλεια. Ἄν λ.χ. κάποιος δέν πιστεύει σωστά στό
Τριαδικό δόγμα, καί σφάλλει ἐν γνώσει του, ἔστω καί ἐλάχιστα, ὡς πρός αὐτό, μᾶς
διδάσκουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι αὐτό τό «ἐλάχιστα», τόν βγάζει ἔξω ἀπό αὐτό τό
πλαίσιο τῆς ζωῆς, δηλαδή ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία. Κι αὐτό διότι ἡ ζωή τοῦ πιστοῦ
πρέπει νά εἶναι ζωή κατά τό πρότυπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, δηλαδή ζωή ἑνότητος ἐν τῇ
δόξῃ τοῦ Πατρός, πού εἶναι ταυτή μέ τήν δόξα τοῦ Υἱοῦ καί τήν δόξα τοῦ Ἁγίου
Πνεύματος.
Ἡ μετοχή μας σ’ αὐτήν τήν ἄκτιστη Θεία
δόξα, τήν ὁποία προσφέρει ὁ Χριστός στούς γνήσιους μαθητές Του, μᾶς κάνει «ἕνα»
μεταξύ μας, στήν οἰκογένεια, στήν ἐνορία, στό μοναστήρι, στήν Μητρόπολη, σ’ ὁλόκληρη
τήν Ἐκκλησία. Ἀνήκουμε στήν Ἐκκλησία, ὅταν γινόμαστε «ἕνα» μεταξύ μας[33], καθώς καί μέ τόν Κύριο,
διά τῆς μετοχῆς μας στήν ἄκτιστη θεοποιό Θεία ἐνέργεια.
Εἴμαστε μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ζοῦμε Ἁγιοτριαδικά,
δηλ. ὅταν ἔχουμε: α) μία ψυχή, μία καρδιά[34], β) ἕνα φρόνημα (γιά τήν ἀκρίβεια: ταὐτό φρόνημα), καί
γ) μία ἐνέργεια (γιά τήν ἀκρίβεια: ταὐτή ἐνέργεια).
