Αλλά και οι μεγάλοι αγώνες του Γέροντος
για τα θέματα της πίστεως εγίνοντο πάντοτε από αγάπη προς τον Θεό και
τους εν Χριστώ αδελφούς του, των οποίων η σωτηρία ήταν το
κινδυνευόμενον. Δεν πρόβαλλε τον εαυτό του, ούτε έγραφε για να γράφη.
Ζητούσε επίμονα τον θείο φωτισμό και περίμενε ταπεινά να μιλήσουν οι
άλλοι. Όταν τούτο δεν εγίνετο, τότε μιλούσε αυτός, και μάλιστα εξ
υπακοής. Ο μακάριος Γέρων Παΐσιος συχνά τον παρακινούσε προς τούτο.
Ο Θεός τον ανέβασε στο ύψος της
ηγουμενείας της Ι. Μονής του Οσ. Γρηγορίου, απ’ όπου ως λύχνος που
«φαίνει πασι τοις εν τη οικία» έδειξε με το παράδειγμά του και τις
διδαχές του τον ίδιο δρόμο, της αληθινής και ανιδιοτελούς αγάπης προς
τον Θεό και τους ανθρώπους.
Είναι αξιοσημείωτο ένα γεγονός που
συνέβη τις πρώτες ημέρες της εν Άθω διαμονής του.
