https://www.youtube.com/watch?v=rTztocnaF0E
Η γερόντισσα Μελάνη Μακρυγιάννη κατάγεται από την Πάτρα. Είναι ανεψιά του μακαριστού γέροντος Παναρέτου Μακρυγιάννη του Φιλοθείτου ......Παρακολούθησε μαθήματα μουσικής με το Μανώλη Χατζημάρκο .....Η γερόντισσα Μελάνη σήμερα είναι Ηγουμένη στην Μονή αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου στο Σικάγο της Αμερικής ...Μοναστήρι που τελεί υπό την πνευματική καθοδήγηση του γέροντος Εφραίμ του Φιλοθείτου .....
Γλυκύτατε μου Ιησού, βάλσαμον της ψυχής μου, αγάπη της καρδίας μου, αέρας της πνοής μου. Φως νοητόν, γλυκύτατον, ο έρως, η ισχύς μου, αγάπη πολυθαύμαστος, ο πόθος της ζωής μου. Η πίστις μου και η ελπίς, αγάπη μου γλυκεία, Σωτήρα ποθεινότατε, γλυκειά παρηγορία" ελθέ, γλυκεία μου πνοή, ελθέ, ζωή μου θεία, ελθέ, φως των ομμάτων μου, γλυκειά μου θυμηδία και φώτισον τα σπλάγχνα μου, τον νουν και την καρδίαν και πάρασχε στο σώμα μου απάθειαν τελείαν, διαύγασον εν τω νοΐ τον θείον φωτισμόν σου, την λαμπροτάτην κίνησιν των θείων γνώσεων σου, δος μου, αγάπη μου γλυκειά, αυτά που σου ζητάω, τους πόδας σου ν΄ ασπάζομαι και να γλυκοφιλάω
Σε μια πόλη της Πελοποννήσου συναντήθηκα κάποτε με κάποιο χριστιανό
περίπου τριανταδύο ετών, που μοσχομύριζε κάτι σαν δεντρολίβανο. Και η
έκπληξίς μου μεγάλωσε ακόμη περισσότερο, όταν άρχισε να μου μιλάει για
την ευχή, για το "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με", διαπιστώνοντας ότι
απ’ το στόμα του εξήρχετο η άρρητος ευωδία του Παναγίου Πνεύματος. Για
το κομποσχοίνι και την ευχή τα είχε μάθει πριν από χρόνια στο Άγιον Όρος
και από τότε την έλεγε ασταμάτητα μέρα νύχτα. Και πολλές φορές, χωρίς
διακοπή, ακόμα και τις νύχτες. Η ευχή αναπληρούσε και τις φυσικές
ανάγκες του ύπνου. Έτσι, σιγά σιγά, η προσευχή του Ιησού έγινε
πνευματική και νοερά μέσα στην καρδιά του. Απολάμβανε το μεγαλείο της
νοεράς προσευχής χωρίς να μπορεί να ερμηνεύσει το πώς λέγεται μέσα του
ευχή, και μάλιστα από το μέρος της καρδιάς του με πολλή γλυκύτητα, και
χωρίς αυτός να τη λέγει συνειδητά, είτε προφορικά, είτε με τον ενδιάθετο
λόγο. Αυτό είναι το μεγαλείο της πνευματικής προσευχής ή, ειδικότερα,
της νοεράς λεγομένης προσευχής.
Κάποτε, σε μια τέτοια κατάσταση τόσο πολύ αλλοιώθηκε απ’ τη χάρη του
Θεού ώστε ανοίγω εισαγωγικά και λέγει:
Ο
μοναχικός βίος δεν περιορίζεται στην άσκηση, την προσευχή και τον
πνευματικό αγώνα αλλά έχει και πολλές ώρες δουλειάς σε διακονήματα και
εργασίες του μοναστηριού...
Ενα ελαχιστο δειγμα απο αυτη την εργασια παρουσιαζουμε σημερα, με φωτογραφιες που βρηκαμε.
Οπως θα παρατηρησετε, οι δουλειες που κανουν οι μοναχοι ειναι κυριως
χειρονακτικες στην υπαιθρο, οπως μαζεμα ελιων, ενω δεν λειπουν και οι
πιο "εξειδικευμενες", οπως η μεταλλουργια και η ξυλουργικη: οι γνωσεις
που απεκτησαν οι μοναχοι πριν απαρνηθουν τα εγκοσμια, χρησιμευουν
σ' αυτους και σε ολο το Μοναστηρι κι ετσι δεν πανε χαμενες. Ακομα και επιστημονες βρισκονται στο Περιβολι της Παναγιας, προσφεροντας εργο στους συνανθρωπους τους.