Ο καιρός της παρούσης ζωής παρέρχεται ανεπαίσθητα, αθόρυβα και το
ποινικόν κάθε ανθρώπου βαρύνεται με την πάροδον του χρόνου, χωρίς τούτο
να γίνεται αντιληπτόν απ’ αυτόν τον ίδιον. Κάποια ημέρα θα το εννοήση
και θα απορήση και θα είπη: Άράγε που ήταν τόσα αμαρτήματα συναγμένα και
εγά ο τάλας τα ηγνόουν; Οίμοι, τον ταλαίπωρον, τι με περιμένουν τώρα!
Πως θα περάσω τα τελώνια!