Έπειτα από όλα
αυτά, αγανάκτησε για την ιταμότητα και το υπερβολικό τους θράσος και σιώπησε,
κατανοώντας ότι σχεδόν όλοι ήταν
προαποφασισμένοι να συγκαταθέσουν στον εκλατινισμό. Στις επόμενες πολλές
συνελεύσεις που πραγματοποιήθηκαν, βλέποντας ο Άγιος ότι δεν υπήρχε πλέον καμία
ελπίδα ωφελείας δεν μιλούσε καθόλου, αλλά καθόταν μόνο σιωπηλός, πονεμένος και οδυρόμενος βαθιά στην ψυχή του για την
ελεεινή και άθλια κατάσταση στην οποία βρέθηκε η Εκκλησία.
Αλλά αν και το
ιερό και θείο εκείνο στόμα σίγησε, είναι ανάγκη να διηγηθούμε την ιστορία της
ψυχοφθόρου εκείνης, χωρίζουσας από τον Θεό ενώσεως, επειδή πρέπει να
δούμε και το τέλος, δηλαδή την
επισφράγιση των αγώνων του που τον ανέδειξε κατά πάντα τελειότατο και
λαμπρότατο νικητή και τροπαιούχο.