Δ
ι ά κ ρ ι σ ι ς εἶναι ἡ ἱκανότης νά
διακρίνη κανείς τήν ἀλήθεια, νά κρίνη
μέ δικαιοσύνη, ν᾿ ἀποφασίζη καί νά
ἐνεργῆ σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ
καί τήν ἀγάπη πρός τόν πλησίον.
Κατά
τόν Μ. Ἀντώνιο εἶναι ἡ μεγίστη τῶν
ἀρετῶν, διότι ὁδηγεῖ μέ ἀσφάλεια στόν
δρόμο τῆς σωτηρίας. Κατά τόν ὅσιο Ἰωάννη
τῆς Κλίμακος εἶναι «ἡ τοῦ
θείου θελήματος ἀσφαλής
κατάληψις ἐν παντί
καιρῷ καί τόπῳ
καί πράγματι..., σκοτίας
λύχνος, πεπλανημένων
ἐπάνοδος, μυωπαζόντων
φωτισμός».
Στοιχειώδη
διάκρισι ἔχουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι.
Θολώνει ὅμως καί σκοτίζεται μέ τά
διάφορα πάθη. Ἐνῶ λεπτύνεται καί φωτίζει
μέ τήν πνευματική καλλιέργεια, τήν
προσευχή, τήν μελέτη, τήν ταπείνωσι, τήν
ἐγκράτεια, τήν κάθαρσι γενικά ἀπό τά
πάθη.