Ἐπισκόπου
Αὐγουστίνου
Καντιώτου
Ἡ
ὕλη δέν εἶναι σταθερό θεμέλιο. Δικό μας
θεμέλιο, πού θά μείνῃ ἄσειστο, νά γίνῃ
μόνο ὁ ΚΥΡΙΟΣ.
«Μακάριος
ὅς ἐλπίζει ἐπ᾿ αὐτόν»1.
Μακάριος ὅποιος ἐκτελεῖ τίς θεῖες
του ἐντολές. Θά εἶναι αὐτάρκης, θά εἶναι
ὁ ἐν Χριστῷ πλούσιος, ὁ ὁποῖος,
χρησιμοποιώντας τήν ὕλη ὡς μέσο γιά
ἀνωτέρους σκοπούς τοῦ πνεύματος, θά
θησαυρίζῃ θησαυρούς ἀφθάρτους καί
αἰωνίους.
...Ἀφήσαμε
τά χωριά δυστυχῶς καί μαζευτήκαμε
στά ἀστικά κέντρα, θά ᾿ρθῃ ὅμως ἡ μέρα
– κ᾿ εἶναι κοντά–, πού θά πεῑτε: Ἀνάθεμα
τήν ὥρα πού φύγαμε ἀπό τά χωριά μας!...
Εἶναι μιά ἁμαρτία μας αὐτή. Γίναμε ὅλοι
πρωτευουσιάνοι, κι ἀφήσαμε τήν ὕπαιθρο
νά ἐρημώσῃ.