ΠΑΤΡΙΚΕΣ
ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ
Γέροντος
Ἐφραίμ Φιλοθεΐτου
Στίς
ἔσχατες
αὐτές
ἡμέρες,
ὅπου
ὁ
διάβολος
προαισθανόμενος
τό
τέλος
του
ἔχει
ἀφηνιάσει,
βάλλεται
ἀπό
παντοῦ
τό
πιό
σημαντικό
ὄργανο
τῆς
Ἐκκλησίας,
τό
καύχημα
καί
ἡ
δόξα
της,
ὁ
ἁγιώτατος
Μοναχισμός.
Καί
βέβαια
αὐτό
θά
τό
περίμενε
κανείς
εὔλογα
καί
φυσιολογικά
ἀπό
τούς
δεδηλωμένους
πολέμιους
τῆς
ἴδιας
τῆς
Ἐκκλησίας,
καί
ἀπό
τούς
ἀδιάφορους.
Τό
θλιβερό
ὅμως
εἶναι
πώς
ὁ
πόλεμος
ἤ
ἡ
παρεξηγημένη
ἀντίληψις
περί
αὐτοῦ
προέρχεται
καί
ἐκ
τῶν
«ἔνδον»
τῆς
Ἐκκλησίας.
«Εὐσεβεῖς»
ἄνθρωποι,
πού
ἐκκλησιάζονται,
κοινωνοῦν,
ἀσκοῦν
φιλανθρωπία,
ὅμως
ἀπέναντι
στόν
Ἁγιοτρόφο
Μοναχισμό
μας
στέκονται
μέ
προκατάληψη
ἤ
καί
ἀντιπάθεια.
Ἡ
πιό
κοινή
τους
ἐρώτηση
καί
δικαιολογία
γι᾿
αὐτή
τους
τή
στάση
συνοψίζεται
στό
«καί
τί
προσφέρουν
οἱ
μοναχοί
στή
κοινωνία;
δέν
θά
ἦταν
πιό
καλά
νά
ἔμεναν
στόν
κόσμο
νά
προσφέρουν
τίς
ὑπηρεσίες
τους;».