Η καρδία του ήταν ευαίσθητη. Είχε — την
ικανότητα να αγαπάει χωρίς όρια κάθε άνθρωπο που βρισκόταν απέναντι του,
ξεχνώντας τον ίδιο του τον εαυτό. Αύτη ή διαρκής παραμέληση του εαυτού
του χάριν του πλησίον αποτελούσε την επιλεγμένη από τον στάρετς Αμβρόσιο
στάση ζωής. Έλεγε: «όλη μου την ζωή δεν κάνω τίποτε άλλο παρά να
σκεπάζω τις στέγες των άλλων, ενώ ή δική μου μένει τρύπια». Αλλά ή
ανθρώπινη ύπαρξη δεν μπορεί να φθάσει στην υπέρτατη τελείωση, εάν δεν
πάψει να υπάρχει γι' αυτήν την ίδια, εάν δεν δοθεί σε όλους. Αυτό είναι
το θεμέλιο τού ευαγγελικού λόγου, ό όποιος, όταν βιώνεται μέχρι τέλους,
κάνει τους αληθινούς χριστιανούς όμοιους με τον Θεό-γιατί ό Θεός είναι ή
ζωντανή και προσωπική εστία κάθε αγάπης.