1.Ό Χριστός αφιερώνει συνεχώς πολλούς λόγους σ’ αυτή την αρετή,
προτρέποντας να είμαστε πράοι και επιεικείς. Και δεν μας το διδάσκει
αυτό μόνον με λόγια, αλλά και πάνω στα πράγματα, αφού δεχόταν άλλοτε
μεν να ραπίζεται και να υποφέρει και άλλοτε να βρίζεται και να
διώκεται, μη διστάζοντας να συμπαρίσταται σ’ αυτούς που τον
εχθρεύονταν. Γιατί, αυτοί που Τον αποκαλούσαν δαιμονισμένο και Σαμαρείτη
και που θέλησαν πολλές φορές να Τον σκοτώσουν· αυτοί που Τον
λιθοβόλησαν, αυτοί Τον περικύκλωσαν και (για να Τον παγιδεύσουν) Τον
ρωτούσαν: «Συ είσαι ο Χριστός;». Αλλά και πάλι, μετά από τόση και
τέτοια κακότητα, δεν τους φέρθηκε εχθρικά, αλλά τους αποκρίθηκε με
μεγάλη επιείκεια.
Ο Χριστός είναι η προσωποποίηση της πραότητας και της επιείκειας.
Όταν οι Ιουδαίοι ισχυρίζονταν με υπερηφάνεια ότι είχαν πατέρα τον
Αβραάμ, τους κατηγόρησε με μεγάλη αυστηρότητα (γιατί τα έργα τους ήταν
αντίθετα με το νόμο του Θεού και επομένως δεν έμοιαζαν καθόλου με τα
έργα του Πατριάρχη Αβραάμ).